تکثّر مقیاسی و سوء مصرف نهادی در سیاست‌ها و تشکیلات محیط‌زیست ایران

عدم­توجّه به مقیاس مکانی مورد استفاده در درک فرآیندهای زیست‌محیطی منجر به اخذ تصمیمات نادرست و ناکارآمدی قوانین و مقررّاتِ وضع­شده و در نهایت سوء مصرف نهادی در این بخش می­شود. یکی از نقاط عزیمت چنین سوء مصرفی، اتّصاف ویژگی‌های مکانی و وابستگی درونی مفاهیم محیط­زیستی با مقیاس است. این پژوهش با تمرکز بر تحلیل محتوای کیفی و رهیافت نهادگرایی و استفاده از منطق نسبت­ها و محمول­ها اقدام به بررسی درک قانون­گذار از مقیاس مکانی در اسناد قانونی و سیاستی مجموعه قوانین و مقررّات زیست‌محیطی کشور و بررسی ارتباط سوء مصرف واژهای مقیاسی با سوء مصرف نهادی می­کند. تحلیل 364 سند قانونی و تمرکز بر قانون­های توزیع عادلانه­ی آب و حفاظت از خاک نشان می­دهد که عدم توجّه به مسأله­ی تکثّر و تداخل مقیاسی، باعث تولید مسائل دارای ابهام و بروز انواع سوء مصرف­های نهادی می­شود. توصیه­ی سیاستی اکید آن است که قانون­گذار با تعیین یکای پایه مبتنی بر درک مکانی در سطح ملّی اقدام به تدوین قانون کند و تعریف مسأله را از منظری ملّی در قانون و سیاست متبلور کند.